Ciekawskie ryje :)

W ubiegły czwartek pogoda zaskoczyła pięknym słońcem i błękitnym niebem. Lekki mróz, niewielki szron, a do tego zupełny brak wiatru. Idealna pogoda, żeby wyskoczyć do lasu. Jechałam z pewną dozą niepewności, niepokoju, ale też lekkiego podekscytowania - ponieważ sezon inwazji grzybiarzy dobiegł końca, mogłam znów zacząć filmować w lesie. Dwa tygodnie wcześniej znalazłam miłe, zaciszne miejsce, niedaleko mojego ulubionego drzewa, w które (tak mi się wydawało) z chęcią bym poszła, będąc niskopiennym dzikiem :) Zawsze warto kucnąć i spojrzeć na świat z punktu widzenia dziczego ryjka - otwiera się przed nami wiele nowych tras i fascynujących szczegółów krajobrazu. Trasy zwierząt w tym konkretnym lesie są jednakże trudne do przewidzenia, z uwagi na liściastą ściółkę, w której nie odbijają się tropy, ani nie powstają wyraźne ścieżki. Tylko gdzieniegdzie bardziej rozgarnięte liście lub "skopany" pień drzewa może dać jakąś podpowiedź.

Las był tego dnia wyjątkowo urokliwy. Słońce wdzierało się między pnie (już coraz bardziej siwe, jak to bywa zimą) i rozganiało zalegające resztki mgły.

Właściwie o obserwacjach zwierząt z marszu nie mogło być mowy - zmrożone liście pod stopami robiły bardzo dużo hałasu. Był więc czas na przyjrzenie się paprociom, grzybom, pogadanie z drzewami i absolutny relaks. Człowiek w codziennym biegu zapomina, jak to jest odetchnąć pełną piersią, zwolnić i poczuć dziecięcą radość z małych, lecz pięknych, rzeczy. Poczuć pod palcami chropowatą korę dębu, dostrzec błysk słońca w kryształkach lodu, uwolnić wyobraźnię.

Kamera, dobrze ukryta, na szczęście nie została naruszona, choć porządnie przymarzła do gałęzi. Na karcie pamięci kilka mikołajkowych prezentów, pod postacią naszego aktualnie najbardziej znienawidzonego, osądzanego o całe zło świata gatunku, czyli oczywiście dzika. Piękne zwierzęta z błyskiem w oku, w grubych, zimowych szatach, jak zwykle były niezmiernie zaciekawione nieznanym obiektem. Jak to u inteligentnych stworzeń bywa, ciekawość jest bardzo silna i nieuchronnie prowadzi do interakcji z kamerą:) Zwłaszcza u młodych, tegorocznych dzieciaków, dla których zwisający paseczek mocujący to pokusa nie do przezwyciężenia. Niestety kamera zrobiła mi psikusa, i mimo ustawienia na nagrywanie minimum 3 minutowych filmów, robiła ujęcia jakie chciała :) Przepraszam więc za lekki niedosyt, który sama też czuję. Jednakże bardzo się cieszę, że jeszcze widuję dziki. I coraz bardziej mi smutno, że przez ludzką głupotę, układy i lenistwo, te ciekawskie ryje są u nas skazane na zagładę. Las straci najlepszych sanitariuszy na świecie, przyrodnicy stracą możliwość obserwowania tych niezwykłych stworzeń, rolnicy stracą mnóstwo pieniędzy, przez konieczność wybijania stad świń zaatakowanych przez ASF (choć tych akurat najmniej mi żal...), a chyba jedyną zadowoloną grupą są myśliwi, którzy mogą zabić mnóstwo zwierząt, jednocześnie rozsiewając wirusa w środowisku ( bioasekuracja w ich przypadku to kpina, patrochy walające się po lesie i krew skapująca z aut transportujących tusze, mówią same za siebie...). Szkoda. Spójrzcie w ich oczy, spójrzcie, jak są piękne. Patrzcie, póki jest na co...

Końcówka rykowiska

Wrzucam dzisiaj zaległe ujęcia z końcówki września. Świetne, lekko bojaźliwe sarny (niestety, choć starałam się zamaskować kamerę, zapach ludzki zostaje...), dziki, które próbowały rozmontować kamerę, lekko zamglony lisek oraz (znowu...) postrzelony, kulawy dzik. Nie będę pisać kolejnych elaboratów na ten temat, bo po prostu szkoda słów - na to, że za każdym razem, gdzie nie postawię fotopułapki, nagrywam poranione dziki przez spragnionych krwi psychopatów. Na końcowym, króciutkim kadrze piękny, młody jeleń - ujęcie niestety dosłownie sekundowe, ponieważ niestety kończyły się baterie. Ale dobre i to :)

Lisy, sarny, żurawie i zając

Dziś wstawiam zaległe nagrania, jeszcze z lipca. Kamerę umieściłam na wyjściu z pola, gdzie (miałam nadzieję) zwierzęta będą się zatrzymywać, żeby się rozejrzeć. Oczekiwania okazały się trafione, a mieszkańcy lasu pozowali jak na profesjonalnym wybiegu. Najbardziej cieszą nagrania żurawi, zwłaszcza te, gdzie dorosły ptak prowadzi małego "strusia". Doskonale widać, z jaką gracją się poruszają i jak piękne są ich pióropusze. Zwróćcie również uwagę, z jaką ostrożnością sarna wychodzi spośród bezpiecznej otuliny zbóż, i jak z zainteresowaniem wącha ślady zapachowe pozostawione przez inne zwierzęta na poszczególnych źdźbłach. Polecam też przyjrzeć się zającowi - on, jako najdziwniejsze zwierzę spośród wszystkich, ma swoje własne wyjście z polnego labiryntu, korzysta tylko ze ścieżki odchodzącej w lewo. Nigdy nie skorzystał z głównego wyjścia, choć mam jeszcze kilka nagrań z nim w roli głównej, nieopublikowanych w filmie. Moje przypuszczenia, ze zające to przybysze z kosmosu, zyskują kolejny dowód potwierdzający ich inność :)

Mam do wstawienia jeszcze parę zaległych filmów, zanim znów zawieszę kamerę w terenie. Z utęsknieniem czekam na brzydką pogodę, która wykurzy z lasu grzybiarzy!

Czarny postrach rzek!

Tegoroczna wiosna i lato było wyjątkowo suche. Nie trzeba wspominać, jak duży to problem dla roślin uprawnych i tych całkiem dzikich, rodzimych. Dużo drzew potraciło liście, brzozy są w opłakanej kondycji, dęby też nie wyglądają na specjalnie szczęśliwe. Albo żałosne pola kukurydzy, sięgające zaledwie do połowy łydki. Jest jednak mała grupa stworzeń, które zdaje się korzystać z obniżonego poziomu wód - mowa tu o ptakach brodzących, trwale związanych ze środowiskiem wodnym. Dla nich rozległe płycizny, w których łatwo dosięgnąć małe rybki lub bezkręgowce, to prawdziwy dar z niebios. Ponieważ mieszkam nad Wisłą, mogę na bieżąco obserwować podnoszenie i opadanie jej powierzchni. Zwłaszcza opadanie, bo piaszczystych łach jest teraz pod dostatkiem. A z tym związane jest całe mnóstwo ptasiego bractwa. Hałaśliwe śmieszki, zarówno te młode, żebrzące o pokarm, jak i całkiem dorosłe, wykłócające się z sąsiadami o bezprawnie zajęty kawałek piasku. Rybitwy rzeczne, zwinne na tle chmur, niczym małe rybki. Majestatyczne bieliki, przyciągające wzrok wszystkich wokół. Wszędobylskie krzyżówki, krakwy i nurogęsi, leniwie wygrzewające się pod czujnym okiem lekko zasępionych czapli i kormoranów. Czasem z głośnym manifestem przylecą brodźce piskliwe, dołączając do kwokaczy ganiających za małymi rybkami. Kiedy indziej obserwuję sieweczki rzeczne z dziećmi, które poruszają się małymi kroczkami i gorliwie "wytupują" robaczki z ziemi. Rzadziej przeleci bocian czarny lub rybołów, zdarzają się stada czajek lub biegusów zmiennych, łęczaków, batalionów. A wisienką na torcie jest zawsze zimorodek. I tak to każdy z nich spokojnie żeruje, jedynie z rzadka wdając się w awanturę ze współbiesiadnikami.

Są jednak ptaki, które samą swoją obecnością wzbudzają popłoch. Nagle robi się jakby ciszej, mewy patrzą w górę, nerwowo strzepują skrzydła. Niektóre podnoszą alarm, inne odlatują zawczasu. Reakcja godna ujrzenia dużego drapieżnika lub innej "zarazy". Tymczasem ową zarazą okazują się być... wrony. Tylko i aż wrony. Wylatują znad lasu i zbierają się w powietrzu, zapewne obmyślając niecny plan. Mewy już wiedzą, że z odpoczynku nici. Z wirującej na niebie, czarnej chmury powoli odrywają się pojedyncze ptaki, i spadają jak pociski na środek łachy. Część zaczyna gonić uciekające mewy w powietrzu - po 2-3 na jedną ofiarę. Część atakuje te ptaki, które są mniej strachliwe - zaczynają ciągnąć mewy za pióra w ogonie, sypać na nie piaskiem. Mało który ptak jest w stanie znieść takie traktowanie, w kilka chwil piaszczysta wyspa należy do gangu wron. Nikomu nie dzieje się prawdziwa krzywda, ale - niesmak pozostał :) Tym zachowaniem bardzo przypominają tą młodą i mniej inteligentną część naszego społeczeństwa, szukającą wciąż okazji do zaczepki i "dobrej zabawy". Wrony nad Wisłą kontrolują wszystko i wszystkich. Nie odstępują na krok bieliki, jeśli te pojawią się na niebie. Czujnie obserwują również ludzi, klasyfikując ich na nieszkodliwych wędkarzy, niebezpiecznych ludzi z psami i bardzo, bardzo podejrzanych ludzi z lornetkami/aparatem, którzy przyglądają się im za długo. Można się po nich spodziewać wszystkiego, więc nie zdziwię się, kiedy niedługo będę musiała płacić daninę w mięsie za wstęp na brzeg rzeki!

 Na polach nad brzegiem rzeki można spotkać wiele innych zwierząt, choćby sarny.

 Bielik z obstawą wronio-sroczą.

 Zdjęcie środowiskowe zimorodka :)

 Widoki na bogactwo żerowiska.

 

 Czaple siwe.

Czaple białe.

Aktor oskarowy

Stali czytelnicy tego bloga (tacy jeszcze są?) na pewno zauważyli, że mój okołodziałkowy las to teren zasadniczo ubogi w jelenie. Nie mogę narzekać na brak saren lub dzików, zające bez strachu napastują grzybiarzy w lesie, ale jelenie to wyjątek. Czasem przyjdą przez przypadek, czasem gdzieś na polu widać ich tropy, jednak ich główny rewir leży kilka kilometrów dalej. W ładniejszym i bardziej dzikim kawałku lasu, pełnym szumiących dębów, przytulnych kotlinek i śródleśnych bajorek. Nawet podczas rykowiska rzadko słychać ich donośne głosy. Dlatego wieszając tydzień temu kamerę na drzewie, spodziewałam się wszystkiego, tylko nie króla lasu.
Nie przeczę - gdzieś z tyłu głowy iskrzyła nadzieja, jak wątły płomyk świecy, że może zobaczę chociaż łanię. Chociaż kawałek zadu jelenia, a jeszcze lepiej kawałek poroża. A im bardziej puszczałam wodze wyobraźni, tym bardziej niesamowite kadry miałam przed oczami. Byk biegnący z gracją przez pole. Albo byk goniący łanie. Aż w końcu byk, który z dumą przebiega przez pole z haremem łań, zatrzymuje się tuż przed kamerą, rozgląda się i potężnie ryczy. Najlepiej taki starszy, dobrze zbudowany, nie jakiś młodzik z wątłym porożem.

Wychodzi na to, że znalazłam najlepszego aktora na świecie. A raczej on znalazł mnie. Idealne, podświadome porozumienie ze scenarzystą, doskonale zagrane sceny, realizm i pełna naturalność w odwzorowaniu postaci! Kostium prima sort, głośniki wewnątrz jelenia z potężnym basem, nawet się aktorowi nóżka przy majestatycznym kłusie nie powinęła. Wina jedynie leży po mojej stronie, gdyż nie zapewniłam lepszego sprzętu nagrywającego, lepszego oświetlenia, i oczywiście zdjęć w dzień. Można by zrobić zbliżenie na jego oczy, pokazać wicherek w grzywie, błysk wypolerowanej racicy, zalotnie podkręcone rzęsy łań... No ale! Pozostaje tylko kwestia honorarium. Nie do końca wiem, czy mnie stać, ale skoro aktor sam wybrał reżysera, to mam nadzieję że zdaje sobie sprawę z jego ograniczeń majątkowych. Aktor niestety nie pozostawił do siebie kontaktu, żeby ujęcia powtórzyć, więc jeśli ktoś delikwenta poznaje, proszę o pilną wiadomość.

Na nagraniu poniżej kilka nagranych scen przez ostatni tydzień. Jeleń - król lasu z paniami, młody jeleń - jednorożec (lub jednoparostkowiec, jak kto woli) i znana wam już wataha dzików. Choć mam niejasne przeczucie, że warchlaków jakoś mniej...

Jesienne melancholie

Czuję jesień w kościach. Pierwszy zapach zmiany poczułam już pod koniec sierpnia, kiedy temperatury były jeszcze nieznośnie wysokie. Ot, ni z tego ni z owego, idąc spacerkiem przez osiedle, włączyła mi się w głowie żółta lampka z napisem „czas wracać”. Tak jak każdej poprzedniej jesieni i wiosny. Nigdy nie zastanawiałam się, skąd ptaki wiedzą, że już czas. To oczywisty komunikat, który powstaje gdzieś w gąszczu neuronów, nie dający żadnego pola do nadinterpretacji. Wielkie, drukowane słowo JUŻ. Każdy kolejny dzień zwłoki powoduje dyskomfort porównywalny z wierceniem w żywej tkance mózgu. Nogi świerzbią do marszu, byle dalej i dalej. Byle coś robić, najlepiej jak najwięcej, znaleźć ujście dla energii zgromadzonej na migrację. Nie wiem, skąd to pragnienie we mnie, istocie bezskrzydłej i uziemionej tak, że bardziej już się nie da. To z resztą nieistotne – ważne, że rozumiem  co czuje gęś, kiedy czas w drogę.

Jesień to dla mnie też czas narastającej nostalgii; coś się kończy, ostatnie masowe poruszenie, żeby na jakiś czas zapaść w głęboki sen. Czas refleksji nad własnym życiem, nad tym czego nie zrobiłam, a powinnam. Nad tym, co mnie hamuje, co nie pozwala do końca cieszyć się dniem. Nad tym, dlaczego nie realizuje swoich pasji, skoro to jedyna droga do zadowolenia swojej duszy.  Coraz więcej we mnie pytań, coraz mniej zrozumienia dla tego, co dzieje się dookoła mnie. Nie rozumiem, co kieruje człowiekiem, który pociąga w lesie za spust, nie rozumiem, dlaczego ludzie tak bardzo starają się nie widzieć prawdy. I każdego dnia coraz bardziej boję się o przyszłość. Patrzę na las, na łąkę, na ptaki i sarny, i myślę – jak długo jeszcze? Czy schnące brzozy i dęby to tylko gorszy rok? Czy moja ukochana lipa wytrzyma, skoro w tym roku uschła w połowie? Czy będzie o czym pisać za 10, 20, 30 lat? Boję się, że będę zmuszona obserwować powolny schyłek wszystkiego, co tak bardzo kocham.

Już bardzo dawno nie robiłam w lesie zdjęć, w sumie nie wiem, dlaczego. Podglądam zwierzęta przy pomocy fotopułapki, co daje mi o wiele większą wiedzę o tym, jak wygląda ich życie. Przywiązałam się do nich. Do loch i małych warchlaków (jeszcze chyba mogę używać tego słowa, choć duże są prawie jak mama), do odyńca którego widuję czasem, do 2 lisków i pary żurawi, którym udało się odchować pisklę. I tym bardziej boli mnie, kiedy słyszę w moim lesie strzały. Raz za razem, salwy jak na wojnie. Czuję fizyczny ból, kiedy widzę nagranie, na którym moja locha ma poważny uraz tylnej kończyny (prawdopodobieństwo że to dzieło myśliwych, jest bardzo duże – widać poważny uraz, locha nawet nie stara się obciążać tej nogi, więc całkiem prawdopodobne jest nawet złamanie…) i najprawdopodobniej zostanie dobita przy najbliższym zbiorowym mordzie. Cudowna rodzina straci kolejnego członka, a wiedząc, jak rodzinne są dziki, zapewne nie obędzie się bez psychicznego cierpienia dzieci i ciotek. Bo ktoś się nudzi, bo „spełnia dobry obowiązek” bo… (tu wstaw setki innych, idiotycznych powodów). To nie jest kupa mięsa. To żywe, czujące stworzenie, świadomość, zdolna do odczuwania dokładnie takich samych emocji, jak człowiek (no, może poza tym, który stoi po drugiej stronie lufy. Tutaj upośledzenie emocjonalne to chyba standard). Jak można…???

To strasznie smutne, że wyjścia do lasu to dla mnie w równym stopniu radość, co ból i strach. Marzę, żeby to się kiedyś zmieniło… Tymczasem zostawiam Was z kolejną porcją filmików. Bez skracania kadrów, bez specjalnej obróbki. Spójrzcie, jak się bawią, jakie to cudowne zwierzęta. Wybaczcie brak dźwięku – może kiedyś zarobię na lepszy sprzęt ;) Proszę się też nie sugerować datą i godziną na datowniku, nie zawsze pamiętam żeby to przestawić podczas zmiany baterii.

Filmowy skrót z miesiąca :)

Jeśli ktoś sądził, że umarłam, to z przykrością zawiadamiam, że jeszcze nie ;) Nie pochłonęły mnie bagna, nie zadziobały dudki, nie zagryzły wilki. Powoli wygrzebuję się z zimowego marazmu (tak, wiem, że jest już maj, ale ja tkwię w wiecznym niedoczasie...), odwiedzając co jakiś czas mój ulubiony kawałek lasu - choć zazwyczaj bez aparatu. Toteż i obserwacje żadne, raczej relaks w zieleni po męczącym dniu pracy, przytulanie się do drzew i obserwacja mrówek. Znalazłam sobie za to nową zabawkę, zakupioną tanim kosztem na serwisie aukcyjnym, a mianowicie używaną fotopułapkę. Obserwacje czynią się teraz za mnie same, a ja mam minimalnie mniejsze wyrzuty sumienia, że nic nie robię ;)
Przez ostatni miesiąc urządzonko wisiało sobie na drzewie tuż za bramą mojej działki. Dość mocno wydeptana ścieżka świadczyła o tym, że teren jest dość mocno uczęszczany, nie wiedziałam tylko, czy przez ludzi, czy zwierzęta. Nie powiem, zostawianie swoich pieniędzy na pastwę losu na miesiąc jest lekko bolesne, ale czego się nie robi dla wiedzy! Przez cały miesiąc przekonywałam się, że to nie jest majątek, właściwie jedne większe zakupy w spożywczym, a pod koniec kwietnia byłam już pogodzona z utratą nowej zabawki (czyli chyba jednak jestem pesymistą!) Jakże wielka była moja radość, kiedy okazało się, że nikt jej nie tknął :)

Jeszcze większą radość sprawiło mi przeglądanie filmów - choć może nie powalają jakością, to ilość nagrań wprawiła mnie w lekkie osłupienie - nagrywały się minimum 2 filmy dziennie (Same zwierzaki, plus jedna mocno przestraszona Pani, która wzięła nogi za pas jak tylko zbystrzyła kamerkę). Testowo nastawiłam krótkie nagrania, zaledwie 30s, ale na przegląd miesiąca były idealne.

Na poniższym filmiku zobaczycie dwie fajne rzeczy. Po pierwsze lochy, które systematycznie przez miesiąc przeprowadzały tamtędy swoje dzieci. Chodziły zawsze we dwie, jedna urodziła parę tygodni wcześniej niż druga, a różnicę wielkości dzieci fajnie widać na ostatnim ujęciu z ich udziałem. Nawet w tym pierwszym miocie 5 pasiaków jest normalnej wielkości, a jeden zdecydowanie mniejszy - zastanawiam się, czy słabszy, czy może jakaś adopcja? (to akurat drugie ujęcie na zamieszczonym niżej filmie). Zmontowałam filmik z najbardziej reprezentatywnych nagrań, natomiast na deser macie parę ładnych ujęć pięknookich (choć lekko wyliniałych) saren i koziołka.
Dźwięku niestety nie ma (nie można mieć wszystkiego) a nie lubię wstawiania tandetnych muzyczek w tle, więc pooglądacie w ciszy. Można nucić ;)

Mam nadzieję że nie uznacie moich pierwszych kroków w montażu filmów za totalną klapę :))) Początki zawsze są trudne! Może się wkręcę i skończę jak mistrz Marcin Kostrzyński :)
A już niedługo wstawię krótki post ze zdjęciami z ładnego kawałka lasu, którego szukałam tak długo.