Spokój

Czasem jest tak, że wychodzisz na spacer do lasu, a las daje ci dokładnie to, czego potrzebujesz. Nie chodzi mi tu o rzeczy materialne, o grzyby, jagody, zdjęcia czy obserwacje. Chodzi raczej o atmosferę, specyficzną wibrację drzew i liści, zbiór odpowiednich dźwięków, wiatru i wilgoci. Nie zawsze wiadomo, czego jest to kwestia - zdarza się, że mimo tych samych warunków atmosferycznych, jednego dnia las zdaje się być spokojny, innego dnia zły lub zmęczony. Czasem zmienia się to w przeciągu chwili, co sprawia, że mam ochotę zawrócić natychmiast. Lubię czuć las, tak samo jak lubię stanąć sobie w zacisznym miejscu, zamknąć oczy i poużywać trochę innych zmysłów, poza wzrokiem.

Dziś wieczorem las był moim lekarzem, psychoterapeutą i duchowym mentorem. Lekka szarówka, bez najmniejszego podmuchu wiatru. Cisza, przerywana jedynie z rzadka głosami sikorek lub nieśmiałym pukaniem kowalika. Stałam nad strumieniem i słuchałam jego delikatnego szumu, a mój zmęczony, poegzaminacyjny mózg chwila po chwili dopasowywał się do tego spokojnego rytmu. Cisza dookoła przełożyła się na ciszę wewnątrz mnie, kiedy to żadna myśl nie zaśmiecała mojego umysłu. Stan niemalże jak podczas medytacji, a uzyskany zupełnie bezwysiłkowo. Lubię bardzo takie chwile, bo wtedy o wiele bardziej czuję gdzie jestem i co dokładnie mnie otacza - mam niestety tendencję (jak pewnie większość ludzi) do częstego zamyślania się, co czasem skutkuje tym, że w ogóle nie pamiętam drogi z punktu A do punktu B...

Dziś więc wrzucam odrobinę koloru, odrobinę pięknych liści i odrobinę braku szczegółowości...