Wisienka na torcie!

Sobota zaczęła się przepięknie. Piątkowy wiatr rozwiał wszystkie chmury, a słońce zalewało swymi promieniami rozległe biebrzańskie tereny. Pobudka o 5, szybkie śniadanko i hajda w drogę! Sobotnia trasa obejmować miała głównie szlak Barwik-Gugny, plus inne ewentualne trasy w zależności od ilości sił.
Powiem tak - ten szlak jest prze-cu-dow-ny! Już od wstępu dał mi taką ilość endorfin i energii, jakiej się nie spodziewałam. Dlaczego? Otóż spełniłam kolejne ze swoich ptasich marzeń, i to jedno z tych większych. Chyba tylko żołna czy kraska mogłaby sprawić, że urosłyby mi jeszcze większe skrzydła.
Idziemy sobie raźno do przodu, zachwycając się prześmiesznymi krzykami krwawodziobów, podziwiamy piruety robione w powietrzu przez czajki, aż tu nagle słyszymy śpiew. TEN śpiew. Na gałązce siedział sobie bowiem podróżniczek! Zaparło mi dech z wrażenia. W końcu zobaczyłam ptaka, którego tak bardzo podziwiałam na wszystkich zdjęciach w internecie i w gazetach! To niemalże tak, jakbym zobaczyła nagle mamuta na środku ścieżki.

No powiedzcie, czyż nie jest przepiękny? W tym momencie byłam tak szczęśliwa, że właściwie nic nie mogłoby już mi tego wypadu popsuć, nawet gdyby ktoś zwinął w rulon bagno, zarzucił na plecy i sobie z nim poszedł hen! :D

A dalej było tylko piękniej i piękniej... Błękit nieba, rozległe bagna na lewo i prawo, przepiękne białe pnie brzóz... Na dodatek łażenie po tym szlaku dało nam niebywałą wręcz radochę, mimo, że moje rzeźniane kaloszki okazały się miejscami o ten centymetr za krótkie, więc parę razy nabrałam w nie wody. Ale za to w końcu doczyściłam kalosze z tych wszystkich nieprzyjemnych rzeczy, które na nich były, a o których może nie warto mówić w tym miejscu... Bo to chyba jakaś profanacja, czyż nie? Po raz pierwszy w życiu przekonałam się też, że chodzenie po bagnach na prawdę wciąga. Gdybym była tam sama, pewnie nie raz wylądowałabym w wodzie, albo straciłabym już na zawsze kaloszki. Pomocna dłoń zawsze mile widziana w takich miejscach!

 I któż by pomyślał, że to drzewko to dąb...? Wygląda jak wszystko tylko nie dąb!

I szłyśmy, i szłyśmy, i przedzierałyśmy się przez bagno przez dłuższy czas, aż w końcu dotarłyśmy do wieży widokowej na samym końcu tej mokrej trasy. Gdyby ta wiosna była bardziej mokra, to byłby raczej problem z pokonaniem tych bagien bez woderów, a przynajmniej kaloszy do kolan. Wieża widokowa była oczywiście cala zapchana ludźmi. Bardzo rozkrzyczanymi ludźmi, którzy z pogardą rzucali komentarze na temat naszych "nieprofesjonalnych", bo nie zielonych, kaloszy, i w ogóle nam się nie podobali. Jeden z nich, na wieść, że przeszłyśmy z Barwika rzucił do kolegi "phi, takie dziewczyny przeszły to my, traperzy, nie przejdziemy?". Tak, jakbyśmy przyszły co najmniej w różowych szpilkach i nigdy nie skalały naszych stóp wyprawą dalszą niż do spożywczego pod domem... Ja wiem, że kobieta zazwyczaj nie wygląda na łazika, ale my już na pewno byłyśmy bardziej reprezentacyjne niż ci panowie "traperzy" z nadwagą...

I tutaj muszę wspomnieć o kategorii "ornitologów" której osobiście nie znoszę. Ma toto wypasione terenówki, ma lunety, aparaty, ogółem sprzęt za grube tysiące, ale przede wszystkim ma nadwagę. I lenistwo. I 50+. Zajeżdża toto pod samą wieżę widokową (bo może, a co! ma terenówkę, to może...), wdrapie się na to Mount Everest, zasapie się, spojrzy leniwym okiem po horyzoncie, po czym stwierdziwszy, że na bagnie nie stoi złoty feniks, wsiada z powrotem do auta i już go nie ma. I po co, ja się pytam?  jaki sens w tym? Chyba tylko taki żeby się z tym swoim sprzętem poobnosić na prawo i lewo i żeby wszyscy wiedzieli, że on Ornitolog... Chociaż z drugiej strony dobrze, niech będzie coraz więcej takich. Można mieć w końcu wtedy czajki na wyłączność! Bo przecież taki Pan Ornitolog nie będzie sobie zawracał głowy jakąś tam czajką, ależ skąd! Bo on już z tego wyrósł...

Rozwrzeszczana wycieczka w końcu polazła (ufff!) oczywiście z powrotem na suche tereny, my zaś zostałyśmy sam na sam z pięknym bagnem. Herbatka, kanapki, i ogólny czilałt w najlepszych z możliwych okolicznościach przyrody.

A jak się najadłyśmy i napiłyśmy, to czekała nas kolejna nagroda - myszołów włochaty! Ach, na tego też długo, długo czekałam...

Kiedy wchodziłyśmy znów do lasu, przywitały nas kolejne oznaki wiosny. Latolistki, rusałki pawiki z zeszłego roku, pierwsze ceiki i dawno, dawno przeze mnie nie widziana rusałka żałobnik. Gdzieś czytałam, że akurat te motyle mają bardzo duże terytorium, 1 motyl przypada średnio na 10 km2.

Cieszę się bardzo, że znów zaczyna się wiosna, i znów zaczyna się motyli ruch. Uwielbiam te istoty, są przepiękne... Czekam tylko teraz na zorzynki rzeżuchowce, bez nich żaden rok nie może być udany!

Kiedy szłyśmy, minęli nas samochodami rozkrzyczani państwo z wieży widokowej. A myśmy miały jeszcze do pokonania ponad 3 km do punktu startowego. Ale co za problem, skoro wkoło tak piękne lasy?

I piękne mrowiska....

Przy samochodzie byłyśmy koło 14. W nogach dopiero kilkanaście kilometrów, dzień jeszcze młody, po krótkim odpoczynku ruszyłyśmy więc dalej, na podbój nowych terenów!
C.D.N...